Vanaf onze geboorte worden we in hokjes en vakjes gestopt. Dat begint bij de geboorte met meten en wegen. Je bent te klein, te groot, te licht, te zwaar of precies goed.

Op de basisschool als snel ben je in staat om zelfstandig te kunnen spelen of niet zelfstandig genoeg om dat te doen. In groep 4/5 is al redelijk in kaart gebracht hoe jij het doet in verhouding met tot andere kinderen op het gebied van creativiteit, motoriek, sociale vaardigheden, lezen, rekenen en spelling. Dit is allemaal belangrijk ‘’want’’ dan kunnen we meten hoe goed een school het doet op basis van de uitstroomprofielen. En dan ben je pas 10 jaar oud! Dit hele proces duurt je hele jeugd door, tot het moment dat je afstudeert.

Tijdens jouw ontwikkeling van baby tot volwassene word je door allerlei mensen doorgelicht en worden er vanuit verschillende perspectieven conclusies getrokken.

Niet op basis van wie jij bent als uniek persoon, maar op basis van ‘wat normaal’ is. Niet op basis van wat jouw (uitzonderlijke) werkelijk talenten zijn.

Dan krijg je een baan, salaris hoog of laag afhankelijk van opleiding of ervaring. Dit moet vervolgens ook weer gemeten worden, omdat we efficiënt moeten werken. Er moet dus continu meer worden gedaan met minder budget en in minder tijd. De jaren verstrijken, je vind wellicht een leuke partner, krijgt kinderen, huurt of koopt een huis en privé gaat alles prima. Je past inmiddels precies in het vakje/ hokje wat de omgeving van je verlangt. En dan wordt je op een dag wakker en denk je bij jezelf: hoe ben ik hier in beland? De volgende vraag die daarna opkomt is misschien nog wel veel belangrijker: hoe kom ik er weer uit?